سیستم سیاسی کانادا دموکراسی فدرال است و هر دو سطح حکومت فدرال و استانی در کانادا وجود دارد.
مسئولیت ها و قدرت ها بین شاخه ی فدرال و مدیران استانی اش تقسیم می شود. اداره ی مهاجرت، پناهندگی و شهروندی کانادا (IRCC) یکی از ادارات دولت کانادا است.
دولت کانادا و سیستم سیاسی این کشور نسبتا پیچیده است و از نظام پارلمانی بریتانیا (وستمینیستر) الگو گرفته است. نسخه ی اولیه ی سیستم سیاسی امروزین کانادا در سال 1864 توسط “پدران فدراسیون” تهیه شده و در سال 1867 هنگام تصویب قانون اساسی کانادا به قانون تبدیل شد. آن قانون به ملکه ی بریتانیای کبیر و ایرلند (ملکه ویکتوریا در آن روزگار) قدرت اجرایی می داد و به همین خاطر کانادا به نظام پادشاهی مشروطه تبدیل شد.
دولت فدرال این اختیار را دارد تا قوانین مربوط به صلح و نظم را تصویب کند و در واقع مسئولیت حکومت بر عهده ی آن است. قلمرو قدرت این دولت فدرال امور بین الملل، دفاع، مهاجرت، جرایم و کنترل مرز و گمرک را در بر می گیرد. دولت های استانی مسئولیت امور نظام سلامت، آموزش و پرورش و اعطای گواهینامه های رانندگی را دارند.
مرکز سیاسی کانادا در اتاوا یعنی پایتخت کانادا است و دو خانه ی مجلس در Parliament Hill واقع شده اند. پارلمان کانادا یک ساختمان بالایی به نام مجلس سنا و یک ساختمان پایینی به نام مجلس عوام دارد. اعضای مجلس عوام “اعضای مجلس” – MP – نامیده می شوند و مردم آنها را انتخاب می کنند تا منافع آنها را نمایندگی کنند و در مورد مسایل گوناگون ملی که بر زندگی کانادایی ها تاثیر دارند تصمیم گیری نمایند.
مناطق انتخاباتی به حوزه های جغرافیایی موسوم به riding تقسیم می شوند. کاندیداهایی که بیشتر رای را در riding دارند برای نمایندگی از طرف مردم در پارلمان مستقر می شود.
سیستم های سیاسی استانی بر اساس اصول دولت فدرال مبتنی هستند. به دولت های منطقه ای مجالس قانونی (به استثنای مجلس قانونی کبک) گفته می شود و به نماینده ی ملکه در هر مجلس Lieutenant Governor گفته می شود. معمولا هر چهار یا پنج سال فراخوان انتخابات توسط نخست وزیر وقت داده می شود. lieutenant governor با تعلیق نتایج انتخابات از رهبر حزبی که بیشترین صندلی را در مجلس در اختیار دارد درخواست می کند تا نخست وزیر منطقه شده و یک دولت تشکیل دهد.
