Shelley Moore بزرگترین درس خود را در پشت یکی از نیمکت های کلاس درس آموخت، درسی که مسیر آینده شغلی او را شکل داد.
خانم Moore، به عنوان معلم جدید در منطقه ریچموند در استان بریتیش کلمبیا، برای کار کردن با دانش آموزان دبیرستانی که معلولیت قابل توجهی داشتند، تعیین شد. او در ابتدای دوره خدمت خود با چالش خاصی مواجه شد: مربیگری و تعلیم یک پسر 17 ساله ناشنوا، نابینا و مبتلا به اوتیسم که فقط در زیر میز مدرسه احساس امنیت می کرد، به او سپرده شده بود.
او متوجه شد که این نوجوان عاشق ریاضیات است، و بنابراین او از فلش کارت برای پرسیدن سوالات مربوط به این درس استفاده می کرد. ولی پسرک در زیر میز خود می نشست و در حالی که کاملا بی توجه به نظر می رسید مشغول ورق زدن صفحات یک دیکشنری فرهنگ لغت بود. چند روز بعد، خانم Moore به طور اتفاقی متوجه شد که او در حال حل کردن مسایل ریاضی است و سپس مطالب را به یک صفحه در کتاب دیکشنری انتقال می دهد. این لحظه ای تحول برانگیز برای Moore بود که تقریبا یک دهه بعد، کارش را فراتر از چهار دیواری کلاس درس برد و او را تبدیل به یک راهنما و رهبر در زمینه آموزش های فراگیر(آموزش دانش آموزان عادی و دارای معلولیت در یک کلاس) نمود.
Moore در مصاحبه اخیر خود گفت:”این یک درس واقعا بزرگ برای من بود. چیزی که من آن روز یاد گرفتم در مورد معلولیت آن پسر نبود، بلکه در مورد ناتوانی خودم در فهم این بود که او صلاحیت ها و توانایی های لازم را دارا بود.”
در طول چند دهه گذشته، چندین استان کانادا در زمینه مشارکت کودکان دارای ناتوانی های رشدی، در کلاس های درس عادی کوشش کرده اند و حتی آنها به سمت یک مدل آموزش فراگیر حرکت کرده اند.
در آلبرتا، استفاده از اتاق های جداگانه برای دانش آموزان دارای مشکلات رفتاری، زیر ذره بین قرار گرفته است و David Eggen، وزیر آموزش و پرورش، هیاتی برای تهیه پیش نویس دستورالعمل های دقیق در مورد استفاده از این اتاق های ایزوله تعیین کرده است. در همین حال، اخیرا یک گروه حامی تحصیل همگانی در انتاریو، یک نظرسنجی انجام داده که مشخص می کند از دانش آموزانی که دارای نیازهای خاص هستند، به طور فزاینده ای خواسته می شود تا حداقل بخشی از روز را در خانه بمانند. یکی دیگر از گروه های حامی آموزش فراگیر در بریتیش کلمبیا، تعریف خود را از آنچه که به عنوان “اقدامات آزار دهنده” توصیف می شوند، در گزارشی در اوایل سال جاری منتشر نمود و به بیان برخی اقدامات ناشایست با دانش آموزان دچار ناتوانی پرداخت، از جمله درباره قرار دادن یک دانش آموز به مدت بیش از سه ساعت در اتاقی جداگانه و در حالت انزوا، یا دانش آموز دیگری که به صندلی بسته شده بود و یا دیگر مواردی که دانش آموزان را با بستن دستبند محدود کرده بودند.
خانم Moore که اکنون 39 ساله است، با مربیان آموزشی در سه استان کانادا کار کرده است و آنها را راهنمایی می کند که چگونه از کودکان دارای نیازهای پیچیده و متنوع حمایت کنند.
او خود زمانی یکی از این کودکان بوده است. خانم Moore دارای ناتوانی در یادگیری بود که این ناتوانی، خود را به صورت مسائل رفتاری در مدرسه آشکار می کرد. او بسیار مبارزه و تلاش کرد ولی در نهایت از مدرسه اخراج شد. پس از آن، او در مدرسه ای جایگزین (مدرسه استثنایی) مشغول به تحصیل شد. خانم Moore می گوید که در مدرسه جدید به دلیل داشتن معلمانی که روشی را برای کار با او پیدا کرده بودند و از او حمایت نموده بودند، توانسته رشد کند و موفق شود. روشی که سال ها بعد، باید در مواجهه با پسری که زیر میز پنهان می شد، از آن استفاده می کرد.
پس از شروع کار در مدرسه ریچموند، خانم Moore خیلی زود به تیم پشتیبانی هیات مدیره برای کمک به مدارس دیگر پیوست. در حال حاضر او در حال کار بر روی رساله دکترای خود در دانشگاه بریتیش کلمبیا درباره آموزش های فراگیر می باشد.
Karen DeLong، مدیر آموزش فراگیر در بریتیش کلمبیا، درباره وی گفته که او در حال حاضر فردی بسیار مورد نیاز و موثر در سیستم آموزشی است، در حقیقت او مانند یک هدیه است. خانم Moore یک پدیده است. از نظر او هر كودكی حق دارد كه در كلاس درس عادی حضور داشته باشد و در راستای تحقق این عقیده، ابزار عملی مورد نیاز معلمان و مربیان را برای دستیابی به این هدف در اختارشان قرار می دهد.
خانم Moore مرتبا در جلسات خود، چه در کلاس ها و چه در سالن های کنفرانس، داستان های بچه ها و خانواده هایشان را بازگو می کند. برای مثال، او از داستان پسری که زیر میز پنهان می شد استفاده می کند تا در مورد چگونگی پیدا کردن راه هایی برای حمایت از کودکان صحبت کند. او گفت:”تحقیقات زیادی انجام شده و گفتمان های زیادی در این باره وجود دارد، اما به اشتراک گذاری داستان ها باعث تاثیر گذاری بر مردم می شود تا بدین طریق تغییراتی در عمل و اندیشه خود به وجود بیاورند.”
Leyton Schnellert، استاد بخش برنامه ریزی آموزشی و تعلیم در دانشگاه بریتیش کلمبیا و سرپرست رساله دکترای خانم Moore، اولین بار او را سال ها پیش و در زمانی که در مدرسه استثنایی به وی درس می داد، دیده بود. او اکنون خانم Moore را در حال استفاده از تجربیات دوران دانش آموزی خود می بیند که قصد دارد از آنها در زمینه آموزش های فراگیر استفاده کند.
پروفسور Schnellert گفت:”بیست و پنج سال بعد از آن دوران، اکنون او را به عنوان یک رهبر در این زمینه می بینم، کسی که در نهاد خود در حال پیشرفت است و واقعا می داند که باید چه کاری انجام دهد. Shelley نیازهای خاصی نداشت؛ او استعدادهایی داشت که او را به سمت فضایی برای رشد و توسعه سوق داد، و رشد و شکوفایی او واقعا باور نکردنی است.” او افزود:”او نمونه ای از آن افرادی است که خود به آنها اعتقاد دارد.”
Shelley Moore اغلب به آن پسرک 17 ساله فکر می کند و اینکه او اکنون در آستانه 30 سالگی قرار دارد و هنوز هم در ریچموند زندگی می کند. او در این باره می گوید:”من هر جا که می روم داستان او را با خود می برم. به محض اینکه ما با هم ارتباط برقرار کردیم، او به من اعتماد کرد و از زیر میز خارج شد.”
وی می گوید که درک می کند که معلمان لزوما بودجه کافی برای حمایت از نیازهای چنین دانش آموزانی دریافت نمی کنند، اما او امیدوار است که فعالیت هایش کمکی برای حمایت هر چه بیشتر از این کودکان باشد.
