ماه ژانویه معمولا برای مهاجرانی که مایل هستند از طریق برنامه اسپانسرشیپ والدین و مادربزرگ/پدربزرگ ها یا PGP اسپانسر اعضای خانواده خود شوند ماه نویدبخشی است. اما با تغییراتی که در خبر قبلی به اطلاع شما همراهان گرامی ویزا موندیال رسید و نیز نتایج انتخابات فدرال اخیر کانادا هنوز معلوم نیست برنامه PGP کانادا چه وقت از سال 2020 آغاز به کار خواهد کرد و فرایند رسیدگی به درخواست ها چگونه خواهد بود. از این رو می توان به فکر راه های نوآورانه برای بهبود PGP بود. مثلا دولت فدرال می تواند یک پایلوت سرمایه انسانی جدید برای برنامه اسپانسرشیپ والدین ایجاد کند.
محاسن و معایب PGP
کانادا قصد دارد بین سال های 2019 تا 2021 از طریق برنامه مهاجرتی PGP 21000 نفر را جذب کند. این برنامه تنها حدود 6 درصد مهاجران تازه وارد به کانادا را پوشش می دهد چرا که مزایای اقتصادی مهاجرت از این طریق به قوت سایر مسیرهای مهاجرتی نیست. برای کانادا به صرفه تر این اسست که از همسران و اعضای خانواده مهاجران اصلی و نیز پناهندگانی که در سنین پایین و جوانی به کانادا مهاجرت می کنند استقبال کند چرا که این افراد در مقایسه با والدین و مادر/پدربزرگ ها ساعات طولانی تری را صرف کار کرده و در نتیجه مالیات بیشتری عاید دولت کانادا خواهند کرد.
علاوه بر این باید در نظر داشت که سیستم خدمات درمانی در کانادا بیشتر از ناحیه دولت اداره می شود و وقتی افراد زمان بیشتری را در کانادا کار کنند، چنانچه در آینده به بیماری مبتلا شده و یا به هر نحو نیاز به خدمات درمانی داشته باشند، دولت آن را به راحتی تقبل خواهد کرد. از سوی دیگر، والدین یا مادر/پدربزرگ های مهاجران در سنینی وارد کانادا می شوند که بیشتر از همیشه به مراقبت های درمانی نیاز دارند و این در حالی است که تا به حال به جامعه کانادا خدمتی نکرده و به دولت مالیاتی نداده اند.
اما این تمام ماجرا نیست؛ استقبال کانادا از مادر/پدربزرگ ها از لحاظ اقتصادی توجیه پذیر است. والدین و پدر/مادر بزرگ های مهاجران می توانند به آنها در مراقبت از کودکان نقش داشته باشند و بدین ترتیب به فرزندان خود در کاهش هزینه ها و کار کردن بیشتر کمک کنند. همچنین با کار کردن در کانادا به درآمد خانوار هم کمک می کنند. اگر به این نکته توجه کنیم خواهیم دریافت که چرا داده های سرشماری 2016، نرخ مالکیت خانه در بین خانواده های مهاجران ( با 69 درصد) و نیز درآمد سالانه خانواره (85000 دلار کانادا) مشابه خانوارهای کانادایی متولد خود کانادا است. نکته مهم تر این است که خانواده سنگ بنای جامعه است و والدین و پدر/مادربزرگ ها با ساختن خانواده ای مستحکم تر به ساختن جامعه کانادایی مستحکم تر کمک می کنند.
با توجه به اینکه در ژانویه 2019 حدود صد هزار نفر فرم درخواست اسپانسرشیپ را پر کرده و با هم بر سر 21000 موقعیت اسپانسری به رقابت پرداختند، کانادا نمی تواند همه را راضی نگه دارد و به همین دلیل اسپانسرشیپ والدین و پدر/مادر بزرگ ها یا به اختصار PGP بسیاری را ناامید کرده است.
دولت فدرال کانادا به محدودیت های رویکردهای مختلفی که برای رسیدگی به درخواست های PGP به کار برده واقف است. پیش از این، از سیستمی استفاده می کرد که در آن اولویت با هر که زودتر اقدام می کرد بود. ناکارآمدی این سیستم باعث شد که در سال 2011 حدود 165000 فرم درخواست رسیدگی نشده روی هم جمع شود.رسیدگی به این درخواست ها تا بیش از پنج سال هم به طول می انجامد و این بدین معنی است که بسیاری از والدین با پدر/مادر بزرگ ها متاسفانه تا پیش از رسیدگی به درخواست ها از این دنیا می رفتند و داغ پیوستن به اعضای خانواده خود را برای همیشه بر دل آنها می گذاشتند.
برای رفع این مشکل دولت کانادا در 2011 اعلام کرد که موقتا درخواست های جدید PGP را متوقف می کند و سقف جذب سالانه مهاجر از طریق PGP را از 15000 در سال 2012 به 25000 در سال 2013 رساند و سپس آن را به تعداد کنونی کاهش داد. در سال 2017 دولت کانادا از یک سیستم لاتاری اسپانسرشیپ والدین رونمایی کرد؛ در این سیستم متقاضیانی که علاقه مند به اسپانسر شدن برای اعضای خانواده خود می بودند 30 روز فرصت داشتند تمایل خود را اعلام کنند و دولت به صورت تصادفی، درست مانند سیستم لاتاری گرین کارت آمریکا، آنها را انتخاب می کرد و از آنها برای اسپانسر شدن دعوت می نمود.
البته این رویکردی نوآورانه برای کانادا بود اما محدودیت هایی هم داشت. متقاضیان حتی نمی دانستند که کدام اعضای خانواده شان قادر خواهد بود به کانادا بیاید. همچنین، متقاضیانی بودند که اسپانسر شدن برای والدین یا پدر/مادر بزرگ های خود را جدی نمی گرفتند و علیرغم انتخاب شدن برای آوردن آنها به کانادا اقدامی نمی کردند و متاسفانه باعث می شد که تاخیرهایی ایجاد شود و آنهایی که واقعا حقشان بود از این فرصت بی نصیب بمانند.
چند پیشنهاد به دولت کانادا
می توانیم برای سال 2020 انتظار نوآوری هایی را در سیستم PGP داشته باشیم. از آنجا که تقاضا برای اسپانسرشدن فراتر از جایگاه های موجود است، کانادا نمی تواند خانواده همه مهاجران را به داخل کانادا بیاورد. اما می تواند اقداماتی را انجام دهد. اول اینکه، رویکرد ابراز تمایل را کنار گذاشته و از مدل مبتنی بر درخواست استفاده کند. بدین ترتیب ذینفعان این ماجرا (مهاجرانی که اسپانسر می شوند و اعضای خانواده آنها که اسپانسری آنها را قبول می کنند) از قبل می دانند که چه زمانی قرار است فرم درخواست اسپانسرشیپ توسط دولت جمع آوری شود و اسناد و مدارک خود را آماده می کنند. وقتی موعد مقرر فرا می رسد، دولت فدرال باید برای ارائه فرم درخواست الکترونیکی یا کاغذی زمان کافی در اختیار اسپانسرها قرار دهد. برای اینکه درد سری هم برای دولت ایجاد نشود، دولت می تواند تلاش هایی را انجام دهد و از متقاضیان هزینه هایی را تمام و کمال دریافت کند تا فقط متقاضیانی که واقعا قصد اسپانسر شدن را دارند تقاضا ارائه کنند.
دوم اینکه دولت می تواند سطح مهاجرت را بر اساس تعداد درخواست هایی که دریافت می کند تنظیم کند. این امر مستلزم انعطاف پذیری بیشتر برای جذب 10000 درخواست PGP اضافی در سال خواهد بود. سوم اینکه دولت کانادا می تواند همچنان Super Visa را ادامه دهد؛ سوپر ویزا یا ویزای سوپر یک ویزای مالتیپل است که به والدین و پدر/مادر بزرگ ها اجازه می دهد تا سقف 10 سال هر چقدر که می خواهند به کانادا رفت و آمد کنند. البته سوپر ویزا در معرض انتقاداتی هم قرار دارد چرا که دارندگان آن را به داشتن بیمه سلامت خصوصی که در توان مالی خیلی ها نیست ملزم می کند اما در ازای دریافت آن خیلی ها مطمئن می شوند که در کنار عزیزانشان خواهند بود.
بیشتربخوانید: مهاجرت به کانادا
چهارم اینکه دولت کانادا می تواند رویکردهای نوآورانه تری را برای مدیریت PGP به کار ببرد. علیرغم تلاش هایی که در سال های اخیر برای بهبود PGO انجام شده یکی از دلایلی موفقیت بالای سیستم مهاجرت کانادا تمایل دولت کانادا برای یافتن راه حل های جدید برای چالش های طولانی مدت است. رونمایی از سیستم اکسپرس انتری در ژانویه 2015 شاهدی بر این مدعاست.
